Hunt: Showdown 1896 - Frau Perchta DLC PC Steam CD Key

To DLC zawiera dwóch łowców, dwie bronie i jeden przedmiot zużywalny:

– Perchta: Świt (łowczyni)
– Perchta: Zmierzch (łowczyni)
– Zimowy Kieł (Martini-Henry)
– Zaniedbana (LeMat)
– Lawina (bomba odłamkowa)


Perchta: Świt
Zimowe opowiadania przywołują czas osądu: podarunki dla dobrych, kara dla nikczemnych. Jednak wraz z upływem lat ludzie wydający osądy złagodnieli. Lecz nie Perchta, pochodząca z bardzo starej alpejskiej doliny, gdzie o świcie ostrzem wymierza się karę, a o zmierzchu ozdabia drzewa zgniłymi wiankami.


Perchta: Zmierzch
W środku zimy dni są krótkie, a zmierzch ciemność biorą górę nad świtem i światłem. Im krótsze dni, tym bardziej Perchta staje się rozgorączkowana, gdyż w ciemności przybiera swą najprawdziwszą formę, a światło pierzchnie przed jej furią.


Zimowy Kieł
Ozdobione zapomnianymi już symbolami mocy zęby osadzone na tym karabinie Martini-Henry IC1 nie należą do żadnego żyjącego stworzenia. Ponoć wystarczy muśnięcie, by wywołały przemożne złudzenie śnieżyc, lawin i dzieci zagubionych pod warstwami białego puchu. Pradawne wspomnienia i nieuniknione proroctwa.


Zaniedbana  
Ze starych opowieści można się dowiedzieć o ogromnym lęku, którym Perchta przepełniała niegrzecznych. Nie wiadomo, kto dziś nosi maskę tej istoty, lecz wymierza karę tym rewolwerem LeMat Mark II, używając dwóch luf w stosunku do tych, którzy szczególnie sobie na to zasłużyli.


Lawina
Gdy nadchodzi Perchta, ta bomba odłamkowa grzmi z mocą lawiny, wybijając tych, którzy staną jej na drodze.


Stare legendy i ponure baśnie mówią o zimowym czasie rozliczeń, który nagradza dobrych i karze złych. Najokrutniejszym w tym panteonie jest kreatura znana jako Frau Perchta, w przeciwieństwie do pobratymców niewzruszona upływem czasu. Stworzenie z futra i kłów, zębisk i grozy, które pod postacią kobiety rozpruwa podbrzusza i wydobywa z nich wnętrzności. Bestia, która zmienia kształt między zmierzchem a świtem.

Ci stawiający czoła skażeniu, z zapomnianych dolin i lodowcowych szczytów, są po prostu twardsi. Do Luizjany dotarły opowieści o kimś takim – kimś, kto zatracił się we krwi pośród śniegu i przybrał miano Frau Perchty, rodem z bajek mających straszyć dzieci.

Córka biedaka z wysokich gór – z tamtego życia zostały jej tylko na poły stracone wspomnienia z wypasania bydła. W środku zimy – ojciec wracający do domu o zmierzchu; srebrna moneta obiecana dobrej córce, lecz przepuszczona na napitek; ręka podniesiona przeciw protestującej matce. Ręka uniesiona o jeden raz za dużo. Gdy o świcie wzeszło słońce, odsłoniło zwłoki z rozciętym podbrzuszem i wnętrznościami pożeranymi przez zwierzęta.

Perchtę przyzywano z Luizjany, a odpowiadała tylko cisza. Ci, którzy szeptali o Perchcie, nazywani byli głupcami, a tych, którzy w nią wierzyli, śmiechem wypędzano z miasta. Jednak w odmętach zimy, gdy nad rozlewiskiem wschodził świt, drzewa przyozdabiały girlandy z wnętrzności. Każdego zmierzchu złych spotykała zapłata. Stara baśń zyskiwała nowe rozdziały, a łowy każdego dnia stawały się coraz bardziej zajadłe.