Hunt: Showdown 1896 - Commedia Della Morte DLC PC Steam CD Key

To DLC zawiera jednego legendarnego łowcę, dwie legendarne bronie oraz jedną legendarną jednorazówkę:
- Scaramuccia (łowca)
- Lornetka Teatralna (Winfield M1873C Marksman)
- Macchinista (pistolet Sparks)
- Spaccagambe (mina koncertinowa).

Scaramuccia

Teatr przemienił tego dumnego artystę w dziwoląga. Teraz, po krwawej emancypacji, poczuł się jak w domu pośród stworów czyhających nad rozlewiskiem, gdzie może zabijać dla pieniędzy, a nie żebrać o nie pieśnią i tańcem.


Macchinista

Ten pistolet Sparks, rekwizyt i pamiątka ze starych dobrych czasów teatru ulicznego, rozebrano na części i złożono ponownie w elegancką broń, którą można skutecznie pogrzebać dawne wspomnienia.


Lornetka Teatralna  

Szpiegowanie, obserwacja z ukrycia, niepostrzeżone zbieranie informacji – to wspólne cechy teatru i polowania, a ten elegancki, precyzyjny karabin Winfield M1873C Marksman rozgranicza te dwie dziedziny jednym pociągnięciem spustu. 


Spaccagambe

Scena jest gotowa – i nie wróży to nic dobrego. Ta przydatna w ataku i obronie potężnie nieprzewidywalna mina koncertinowa zapewnia panowanie nad wieloma polami bitwy, a już zwłaszcza tymi, które rozgrywają się w umysłach. 



Potrójna maska Scaramucci zawsze wywołuje strach u publiczności, ale liczne twarze, które się za nią kryją, potrafią łatwo odegrać głupca, przyjaciela lub łotra – w zależności od tego, kto według aktora uspokoi widzów lub nagnie ich do woli noszącego. Maska o trzech twarzach nigdy nie pozwala dostrzec, w którą stronę Scaramuccia patrzy, co dezorientuje zarówno drapieżcę, jak i ofiarę, i pozwala wykonać następny ruch.

To maska, którą do tej pory widziano tylko raz: nosił ją utalentowany arlekin, główny aktor uznanej trzyosobowej trupy. Między występami jej lider trzymał arlekina w zamknięciu, rozsiewając plotki o jego groteskowych deformacjach i zachęcając ludzi do obejrzenia występu, by choć przez chwilę ujrzeć, co znajduje się pod maską. Trzecim członkiem trupy był bard, który przyciągał widzów pieśniami o smutku i współczuciu wobec szpetoty arlekina, a następnie porywał ten sam tłum akompaniamentem do jednoosobowych występów trupy. Liczni przybyli na spektakle widzowie domagali się, by ujrzeć twarz arlekina i na własne oczy potwierdzić budzące grozę opisy, o których krążyły plotki. Taka okazja się jednak nie nadarzyła i nikt nie odnalazł miejsca, w którym trupa trzymała arlekina pomiędzy występami.

Wraz z kolejnymi sukcesami spektakli ubiór lidera trupy stawał się coraz bardziej wystawny, a gitara barda coraz bardziej ozdobna, lecz na jedynym kostiumie arlekina codziennie pojawiały się nowe dziury. Jego nędza tylko potęgowała efekt widowiska i litość dla rzekomego dziwoląga, a jego występy przyciągały więcej płacących widzów niż teatr. Lecz gdy popularność spektaklu była u szczytu, lider trupy, bard i arlekin przepadli bez śladu. Kilka tygodni później w kanale znaleziono dwa nagie ciała z tak okaleczonymi twarzami, że nie dało się ich zidentyfikować.

Obecnie, na okrutnych mokradłach rozlewiska, jedyny ocalały z trupy każe się zwać „Scaramuccia”. Podczas polowania jego starannie dopracowana postawa zmienia się i rozluźnia: myśliwy delektuje się nie tyle łowami, lecz samymi przeklętymi bagnami. Możliwe, że po zdjęciu maski ukazałaby się twarz nieprzypominająca innych łowców, a raczej ich zwierzynę.